donderdag 7 april 2016

La Bohème

9 Maart, terug in het grote Australië. Nu we uit Nieuw Zeeland komen lijkt OZ een beetje op een land van Roald Dahl. Een GVR-land, waar veel dingen gevaarlijk zijn. Waar je uit je doppen moet kijken. Waar je het moet hebben van intelligente en uitzonderlijk vriendelijke medemensen die helpen met onderdak en andere faciliteiten. 
Gelukkig komen we elke keer weer schatten tegen.

Over schatten gesproken, we zijn opaal gaan zoeken. Later, binnen 20 jaar of zo, zou ik enkel durven zeggen dat we in Australië geweest zijn, als we de broeiende hitte van de Outback gevoeld en naar opaal gezocht hebben en naar de opera in Sydney gegaan zijn. Nele was gelukkig te overhalen om toch een paar dagen de warmte van de nazomer te trotseren, en 't was met resultaat. 



We hebben echte opaal gevonden, zowel witte als zwarte (en de zwarte is bijna alleen in 'ons' delfterrein, Lightning Ridge, te vinden). 't Is niet dat we een grote pot goud aan 't einde van de regenboog gevonden hebben. Maar deze kleine steentjes zijn voor ons, bescheiden beginnersgelukzoekers, zo veel waard als dikke karaatgewogen edelstenen. Onze stenen dienen nu wel geslepen te worden. Heeft iemand thuis een slijpmachine liggen? Of een slijpmachinist? Laat het ons weten op wijzijnefkesweg@gmail.com

Een tijdje geleden hadden we onze opera in het beroemdste theater van de wereld geboekt. En nog goeie plaatsen gevonden ook! We moesten alleen op tijd in Sydney geraken, want mannekes, dit land is zo groot. En we hadden die klucht van een auto aan ons been. Afin, in de hitte deed hij het eigenlijk helemaal nog niet zo slecht: 45° en dan zonder probleem een paar honderd kilometer rijden met airco en een trailer... 
Maar die lofbetuiging dient voor niets, want op 14 maart, met de Blue Mountains onder onze wielen begint het met onze remmen bergaf te gaan! We zetten ons met de auto aan de kant, 80km van Sydney, op de top van het bergplateau. Net op tijd, want de remmen blazen hun laatste adem. Er zit waarschijnlijk een fit in het hydraulisch systeem, want de rem doet fwioet. De enige uitweg is een garage, die er gelukkig wel is op de bergkam. Klein bijkomend probleem is dat we morgen in onze zondagse kleren in Sydney CBD moeten zijn voor onze ontmoeting met Puccini. Achteraf wisten we dit: de mastercylinder én booster hebben het begeven omdat de rembekrachtiging niet bij alle wielen loste wanneer ge stopt met remmen. Voor non-mechaniekers: Als de remmen stoppen met werken heeft men een probleem.
Het lange en uitgebreide verhaal zullen we pas vertellen wanneer Nele en ik binnenkort bij u op bezoek komen, we eens goed bijbabbelen en niet vroeg gaan slapen. 

We maken ons al een beetje zorgen over de rest van de week, want met grote reparaties aan de auto is ons geld ongeveer op. Misschien vinden we wel een job in Sydney. 
Maar eerst werden we dus getakeld, met trailer en al, naar een camping. We laten daar de zorgen heel even achter, en gaan op ons Paasbest op verkenning in de Stad, op zoek naar muziek. 



De geweldige veelzijdigheid van Sydney wint het in mijn ogen van de intimiderende onmetelijkheid. Het is fascinerend hoe de crème van de moderne tijd aan het Opera House, met de talloze fancy café's en restaurants, goede buren is met het wilde zakenleven, met de ultieme rust van gigantische parken en historische gebouwtjes en met het Côte d'Azur vakantiegevoel aan de stranden van de suburbs. De culturen zijn hier gemengd als een potje ochtendyoghurt met muesli. Een toerist kan zichzelf verliezen in een overaanbod voor elke interesse: het sportleven is gigantisch, er zijn musea achter elke hoek, van elke soort die ge kunt bedenken is er wel een café, bibliotheken, architecturale hoogstanden, shoppingcentra, de madammen en meneren die ge in de Weekend Knack ziet lopen hier op straat, mét diezelfde kleren aan. Soms vind ik dat mooi, soms lelijk, soms te weinig stof. In elk geval zijn ze bezig om zichzelf cultureel te onderscheiden. Op een goeie dag vraag ik me af of dat een teken is van dagelijkse kunst als uiting van ver geëvolueerde beschaving, op een slechte dag vraag ik me af of dat een decadente vorm van verveling is, badend in de luxe van diezelfde maatschappij waarvan den beton te hoog is om iets van de woestijn te kunnen zien. 





De bommen in Brussel zijn wereldnieuws. Erover bloggen ga ik niet doen. 't Is wel heel erg. 
Nu, aan de schrijftafel, bedenk ik dat het goed is om de wereld te zien. Niet langs één kant, niet door één bril, niet met één mening. Het zijn misschien wel de contrasten die ons veel bijleren. 





Puccini zet een gemakkelijke vergelijking met mens, wereld en zijn opera op zijn kop: De wereld is zoals een personage uit La Bohème, tevreden met zichzelf, maar fysiek of mentaal niet altijd in de haak. Mensen zoals u en ik zijn als La Bohème: dat begint en eindigt, dat een verhaal en inhoud met zich meedraagt, dat misschien wordt gewaardeerd, wordt meegeleefd. Een aria met veel bijval, of een theatermedewerker waarvan wordt vergeten hoe belangrijk die wel is. Een mens zoals u en ik is La Bohème waarnaar andere mensen kijken, luisteren, graag wel eens klappen en het leven dan verderzetten. En dat vind ik op een slechte dag een aandoenlijke gedachte, op een goeie dag een fraaie gedachte.

Tot gauw, met nog meer fraaie gedachten,



Hendrik


zondag 3 april 2016

Een plek onder de zon

We zijn naar Nieuw Zeeland geweest. 
Dat was niet de afspraak op voorhand, mijn excuses. Af en toe kreeg ik een stoempke tegen mijn linkerschouder met de wijze woorden: "gaan we ook eens naar Nieuw Zeeland, pliiiiees?" 
Dus, ticketje Air New Zealand gekocht. Last minute een Wicked 'campervan' gehuurd. 





De foto's zijn te talrijk, lieve mensen, en woorden schieten toch ook tekort. We hebben een maand amper stilgezeten, gereisd als waren we trekvogels. We zullen een kleine thematische fotoreeks tonen... 

Thema Cultuur


Hobbits (ze waren helaas niet thuis)
Zaaaalige gekoelde Sauv Blanc en peperkaas
Hundertwasser-toiletten

Thema Panoramix(*):

Bergen, waar het gras golft als een zee
Fjorden met elegante watervallen
Geisers

Zwaveldampende bergwanden
Gletsjers
Fotogenieke vuurtorens, met
bijhorende sunset-walks
Overal betoverend mooie zeeën
En met overal bedoelen we...
...echt overal. Dit is putteke Noord.
Dit is puntje Zuid.
Thema bomen: 
De machtige Kauri, Tane Mahuta, slordige 17 meter omtrek
Sequoia, family size
Het koppigste en meest gefotografeerde boompje van de wereld
Varens, varens en nog eens varens
 Er zijn ook nog volgende categorieën:
- Thema Rivieren die appelblauwzeegroen kunnen herdefiniëren.
- (*)Thema Panoramix, opgesplitst in
- Thema Panoramix, de oceanenspecial
- Thema Panoramix, de bergenspecial
- Thema Panoramix, de bossenspecial
- Thema Panoramix, de vuurtorenspecial
- Thema Fauna: Dolfijnen, zeehonden, zeeleeuwen, pinguins, 'glowworms', alpaca's, schapen (er grazen meer schapen in NZ dan paarden in de hele wereld), albatrossen en vogels waarvan we de naam niet kennen.
- Thema Botaniek
- Thema Groenten & Fruit. En alles wordt best gegeten met een kiwilepel, volgens H.
- Thema Steden en Musea
- Thema Kwistnidattabestond
- Thema Hilarische Verkeersborden
- Thema HSS (Hendriks Scheve Smoelen)


En dan nu de ultieme battle Australië versus Nieuw Zeeland (OZ vs NZ). Niet omdat er iemand moet verliezen, maar omdat het een interessante vergelijking is tussen enerzijds een gigantisch land dat zoveel te bieden heeft dat geen enkele reiziger ooit helemaal kan gezien hebben en anderzijds een relatief piepklein land (vergelijkbaar met Italië) dat misschien wel even veelzijdig en zeker zo toegankelijk is. 

In NZ zitten ten eerste geen gevaarlijke beesten. Geen giftige spinnen, slangen, krokodillen, zelfs geen dodelijke kwallen. Dat verdient een voordeel van 0-2 voor NZ. Daar zijn dan wel aardbevingen (ge zijt een tektonisch land of ge zijt het niet hé) die soms grote proporties aannemen. In de stad Christchurch vroegen we aan iemand waar het stadscentrum was, want we vonden het niet. Ze zei dat er geen stadscentrum meer is, ze zijn er één aan het bouwen. Voorlopig is een klein winkelcentrum, opgetrokken uit containers, het officiële stadscentrum. De kathedraal is ook kapot, maar ze hebben er een tijdelijke gebouwd uit kartonnen buizen. Puntje voor OZ, en puntje voor het doorzettingsvermogen van NZ. 1-3
Christchurch Container Mall, de 'Meir' van het Zuiden.
Christchurch Kartonnen Kathedraal

Zowel in OZ als in NZ heeft bijna iedereen tattoos, en dat is eigenlijk niet vreemd of angstaanjagend. In NZ is het zelfs vaak een teken van verbondenheid met de oorspronkelijke Maori. En ook Maori-taal is de officiële 2e taal geworden: veel opschriften en titels van gebouwen, winkels,... staan tweetalig beschreven. Ik weet intussen ook hoe Aotearoa moet worden uitgesproken. :) Maori hebben in deze moderne tijd een verhoogde status, ter compensatie van de halve uitroeiing ten tijde van Queen Victoria, de b*tch. Ter vergelijking: Australië bekijkt Aboriginals als mensen die ze moeten genezen van iets... 1-4 

OZ heeft wel enkele endemische voordelen: beestjes die ge nergens anders vindt, én didgeridoos, én een Opera House... NZ heeft ook veel beestjes, maar geen didgeridoos en (nog) geen vergelijkswaardig 'cultureel centrum'. 3-6

OZ heeft opaal, NZ heeft paua. 4-7
De indrukwekkingsprijs qua steden wint OZ. 5-7
De felbekampte prijs voor beste wijnland, volgens de matige hoeveelheid die we verzet hebben... 5-8

Nota Bene: Deze lijst is nog niet klaar. Suggesties zijn welkom, quotaties gebeuren door gespecialiseerde juryleden, haha. 

Groeten, Hendrik







zondag 7 februari 2016

Nieuw Zeeland

Hé!

't is wel de moeite dat ik dit even zeg,
al is het maar een onafgewerkt sonnet
want wij zijn gezwind, na 't derde couplet
naar Nieuw Zeeland efkes weg

edoch vooraleer wij juichen en raar doen
beknorren wij heel efkes de grote afstand
tussen ons eerste nichtje en dit eiland
Lena is geboren, bravo aan Florine en Koen!

dat we er niet bij kunnen zijn is dus pech
en waarschijnlijk hoor je ons een hele maand niet
dus vertel 't Lena aub: wij zijn maar efkes weg.

dinsdag 19 januari 2016

Huis

Too easy, zei de jonge Fransman. Romain leerde me op een paar weken tijd de beste kneepjes van het cocktailshaken en ontkende meesterlijk zijn trots wanneer hij half december de bar in mijn handen liet. Hij ging nog een paar dagen aan zijn auto, een 4wd-beest met roestige bouten, een 'rooftoptent', praktische knutsels, 'rough surface'-banden en reserveonderdelen voor-het-geval-dat, werken. We filosofeerden over hoe de meeste succeservaringen het resultaat zijn van een goede voorbereiding. Achter de bar, op (wereld)reis, als ge een huis koopt... "en met uwe muziek zal dat ook wel zo zijn waarschijnlijk?" Ik maakte de bedenking dat improviseren of impulsiviteit ook kwaliteit kan leveren, maar gaf hem wel gelijk.
Twee dagen later vroegen de Bondi's aan Nele of we een week of zes zouden willen housesitten. Ze wonen in Newell, aan de tropische beach van de Koraalzee, samen met oude hond Polly, jonge kat Winny en Bobby de kanarie die ooit bij 't verschieten zijn zang verloor. Wij moeten een paar weken voor de beesten, het gras en het zwembad zorgen, en als er een cycloon zou komen de ramen toedoen en onder de trap schuilen.


Dat laatste is nog niet gebeurd (het natte seizoen is ook nog niet volledig losgebarsten), voor dieren zorgen is geen probleem, en dankzij dit huis kunnen we eindelijk een beetje sociaal leven. Enkele vrienden die werken in Silky Oaks komen soms op bezoek, voor een zwemmeke of een drankske, of om samen naar het shoppingcenter (in Cairns, 75km zuid) of naar een fruitwijnproeverij te gaan. En een huis in de tropen is zo zalig. We hebben vorige week op driedaagse naar Cape Tribulation al gevloekt om terug in de tent te kruipen, zeker omdat het hier vaak regent. Maar kamperen in onze tent 'the opera house' is ook wel avontuurlijk zalig. Wanneer ge het net hebt opgegeven om een cassowary tegen te komen in 't wild, ziet ge plots een platypus(vogelbekdier).
Ook ontmoetten we in Cape Trib toevallig twee belgen, en we waren zo blij om normaal te kunnen praten, zonder Engels. We hebben samen een schone ontbijttafel tropisch fruit geplukt en gegeten. yummie. We zouden er een kookprogramma mee kunnen vullen. En ik twijfel of het land Australië of reizen an sich bepaalde hersendelen stimuleert, of dat Maxine en Nicolas buitengewoon joviale mensen zijn. In elk geval hebben we op die drie dagen tijd een warme vriendschap gevonden, en binnen een paar maanden komen ze ook naar het terugkomfeest. Ik moet dat nog aan Nele vertellen, ik ben van mening dat als ge een stevig afscheidsfeest voorziet, er ook ook een stevig terugkomfeest moet zijn. Later meer daarover.

We beseffen zo vaak hoe belangrijk het is om tijd te nemen en te genieten. Daarom zegden we zonder veel woorden onze job bij Silky Oaks Lodge op, ze probeerden ons meer en meer tijd en plezier af te nemen. Met alle Chinezen. Een week later, vlak voor Kerstmis, gingen we aan de slag bij Nautilus restaurant in Port Douglas (alweer een highclass hospitality jobke, de vdab zou hier nog wat truken kunnen leren), waar ze minder kinderachtig met hun personeel omgaan. 't Is wel een half uur rijden maar het panorama blijft elke keer adembenemend.
Kerst en oudjaar waren vreemde dagen, ook tijdens de vrolijke, hilarische en mooie momenten dachten we vaak aan thuis. We willen Skype bedanken voor hun technologische inbreng, zo konden we onze lieve families toch effe zien. Zo ver van huis zijn is zoals we verwachtten, niet altijd en niet voor iedereen even gemakkelijk. Onze inschatting is voorlopig zeer correct, en dat is wel een geruststelling.

In het meer dan comfortabele Bondi-huis (de Bondi's zijn ten eerste J. 'Bondi' Bond, een Vietnamveteraan met een slechte rug en een peperkoeken hartje voor vissen vanop zijn boot, donker bier, Polly en zijn vrouw, en ten tweede J. 'Bondi' Bond, een oud-internaatdirectrice met een warm aura rond haar grijze krullen en ondeugende ogen) voelen we ons wel op ons gemak. Nele en ik kunnen intussen beter improviseren, en boekten als summum een retourtje Nieuw-Zeeland. Tussen 9 februari en 9 maart zitten we op het allerallerverste stukje aardkloot, en komen we vanaf dan misschien alleen maar dichter en dichter bij huis.
Heel veel andere kleine en grote dingen waren het ook waard om in deze blog (en het was lang geleden, uiteraard is er veel te vertellen) te vermelden. Ik laat de foto's even spreken, en doe ons eraan denken om een terugkomparty te houden.
Tot gauw!