maandag 7 december 2015

Jungle

Het is 7 december geweest en dringend tijd om onze Koala aan u voor te stellen. Zijn naam is leuk en complex, maar niet invloedrijk. Zijn kracht en macht zit in de haarband. Het motto 'Doing Epic Sh*t Everyday' dragen we letterlijk en figuurlijk elke dag met ons mee. 

De tientallen opdrachten die we van jullie kregen helpen soms om te zoeken naar uitdagingen en om mooie foto's te maken. Australië zit ook per definitie al vol verrassingen, zodat we effectief om de andere dag een straffe toer kunnen uithalen, of iets unieks kunnen zien, en we zijn zelf begonnen aan een waslijst met verwezenlijkingen, want ons geheugen is te klein. 

Ergens bovenaan het lijstje staat: Wij wonen in de jungle!


Inderdaad, de vorige bulletins waren nog van het tententijdperk, toen we ons zorgen maakten als het regende, toen we wakker werden van de ochtendhitte en ons eten maakten op een gezamenlijke bbq. Het caravanpark in Newell Beach was bijna vier weken lang een eerste vaste piquet, sinds we midden augustus begonnen te backpacken. De warmte van de mensen in Newell kon je ontdekken in het vorige blogbericht, en in het volgende... Maar we hebben dus de tent opgeborgen en wonen nu tijdelijk in een personeelsappartement van het resort waar we werken. En werken doen we dus ook. Ik kreeg de kans om door Romain, een straffe Franse bartender, opgeleid te worden als cocktailshaker, en om de bar helemaal over te nemen. Heel interessant om zelf alle cocktails, likeurs en gigantisch veel Australische wijnen te kennen. De cursussen die we gevolgd hebben renderen dus met het grootste gemak.
Nele werkt 's ochtends heel, heel vroeg, en soms neemt ze er een middag- of avondshift bij. Ze deelt onder andere de lakens uit bij het ontbijt waar de menukaart 12 dollar voor een mango durft vragen. En ze was na hele korte tijd de favoriete koffiemaakster van de eigenaar van het hele resort. En het favorietje van de supervisor. En van de onderhoudsman. En van de barman.

Bon, daardoor wonen we dus in deze mooie groene omgeving, vlak aan de beroemde Mossman Gorge en het Werelderfgoed Daintree Rainforest (dat is letterlijk hierboven op den berg aalieaalo). 
Op algemene aanvraag volgen dan nu enkele foto's van diertjes die we hier voor de deur tegenkomen. Wees gerust, er zijn geen foto's van kakkerlakken of vlinders.(ik hoop binnenkort wel een foto te kunnen maken van de wondermooie Papilio Ulysses)

beestje met hele dikke wenkbauwen
sprinkhaan met een bladjas

Northern Tree Snake, ongevaarlijk

een mooie Carpet Python, ongevaarlijk voor grote mensen
Gekko

Zoutwaterkrokodil Mike, woont 50 km verderop
Het droge seizoen is ook formeel voorbij. Al de hoge rietsuikerplanten zijn gemaaid of verbrand. Wat er nu nog overschiet zijn de kleine suikerplanten die volgend jaar worden geoogst en een schoon uitzicht. Soms zonder regen, soms met, soms met veel.




Vorige week hebben we ons in Tjapukai, een soort cultureel themapark, laten verdiepen in aboriginalcultuur. Die is zo oud als het stenen tijdperk, maar blijft door de verscheidenheid (er zijn minstens 3 schildertechnieken, meer dan 100 talen, verschillen in gereedschap, muziek en dans, enzovoort) wel boeiend. En zoals ge aan de foto's kunt zien moet ik nog wat oefenen met de boomerang. 

  

voor
na

'Epic sh*t'-koala staat mee op de foto
We hebben een fototoestel gekocht in het plaatselijke postkantoor (!). Hopelijk helpt dit om aan u te laten zien wat wij zien. In elk geval toch een kleine selectie daarvan. De onuitputtelijkheid van dit land werkt verfrissend voor een nieuwsgierig ventje als ik. Het leukste is misschien wel dat ik benieuwd ben wat morgen brengt. We houden u op de hoogte...

zondag 8 november 2015

De adoptie

"Do you think Henry might like to join us fishing tomorrow?". Vanonder zijn gigantische zonnehoed ter bescherming van de kale knikker kijkt de man die alleen maar dochters heeft mij hoopvol aan. Mijn antwoord (yeah, definitely!), wordt zo mogelijk nòg enthousiaster onthaald door de vrouw die nooit een dochter had. "That's great honey, I'll drive you to work then!". Dat ik om 6u 's ochtends al begin blijkt helemaal geen bezwaar, en voor ik het goed en wel besef hebben we afgesproken dat we daarna koffieklatsjen terwijl we wachten op Tha Blokes.

Zo gezegd zo gedaan, wanneer de volgende dag de mannen om 5u30 uitvaren, chauffeurt de vrouw mij naar m'n werk. Ze zet mij af met een kus en een " bye sweetie, have a great day! I'll be back to pick you up at 2", die mij herinnert aan het ochtendritueel met moesje aan de schoolpoort vroeger. Ze denkt luidop hetzelfde en voegt eraan toe dat ze heel graag een dochter zou hebben gehad en zo blij is dat we ze mij mocht wegbrengen.

Terwijl Hendrik 's avonds aan het werk is, zit ik zoals tegenwoordig bijna elke avond met de hele clan aan tafel. De mannen vertellen in detail over hun trip en vangst. Over één ding waren ze het roerend eens: het leukste van de dag was dat Hendrik erbij was en ze hem konden inwijden in de kunst van het vissen. Terwijl zij proberen de beste imitatie te maken van de blik op zijn gezicht toen hij voor het eerst beet had ("you should have seen him, Nel, it was just priceless!"), knijpt de vrouw in mijn hand. "Us girls will be going soon as well, I promise!". Blijkbaar is de paniek op mijn gezicht nogal duidelijk zichtbaar, want ze voegt er snel aan toe dat er dan geen dode vissen aan boord zullen zijn. "We can just go nice places and do some snorkeling". Fieuw! I'm in!

Wanneer ik even later als eerste van tafel ga om te gaan slapen (volgende ochtend moet ik weer vroeg opstaan), besef ik dat ik een lucky bastard ben. 6 paar armen die mij knuffelen, slaapwelzoenen en een "see ya tomorrow princess!", als ge vijftienduizend kilometer verwijderd zijt van uw eigenste zalige familie doet dat echt gigaveeldeugd.

Ik denk dat we ondertussen wel kunnen stellen dat we elkaar geadopteerd hebben, onze grey nomads en wij. De liefdevolle hebt-ge-wel-zonnecreme-aan/vergeet-ni-te-drinken-hé/ni-aan-diene-muggenbeet-krabben-zeg-ik-u!/ge-draagt-toch-wel-altijd-uwe-fietshelm bemoeienissen kregen we er gratis bij. Dat blijkt toch een universeel gegeven ;-) en is zelfs helemaal niet erg.

Dat ik hier zoveel gegroeid ben, merkte één van de mannen gisteren op. "Look at you! All relaxed and happy and bubbly talkative now! Such a difference!". Het is het mooiste compliment dat hij mij kon geven, en had zonder hen ongetwijfeld nog wel wat anders geweest ;-)

X

Nele

maandag 2 november 2015

Beest!

Toegegeven: toen Hendrik zo'n 2 weken geleden aankondigde dat hij hier een halve marathon ging lopen had ik toch een beetje mijn bedenkingen. Sinds we in Australië zijn was hij nog maar 1x heel kort gaan lopen (na 5 minuten was het vel van zijn blote voetzolen volledig weg en was't dus gedaan met de pret), en met zijn werkschema zou het heel moeilijk zijn om nog te trainen. Hij had namelijk alleen 's middags tijd, en dan is het hier veel te warm om fysieke inspanningen te doen.
Maar het is ondertussen al langer dan vandaag algemeen geweten: als Hendrik iets in zn hoofd heeft, heeft hij het niet in zijn voeten! Ook als hij maar 2x kan trainen, de nacht voor de marathon maar 3u kan slapen en het pijpenstelen giet. Nadat hij vlotjes zn 21km afwerkte in een mooie 1u45'35", deed hij een powernapke en ging nog 9u lang barman spelen.
Heb ik al vermeld dat t een beest is, mijn lief?

Nele

P.S.: vandaag wandelt hij een beetje grappig :) ♡

donderdag 29 oktober 2015

Gedragen

We zijn nu twee en een halve maand in Australië. Voldoende lang om verschillende indrukken te laten bezinken, verschillende emoties te analyseren, en om ons thuis te voelen in een vreemd land.
We kunnen met trots vertellen dat onze blijheid is vernieuwd, dat we ontwaakt zijn uit een droom en merken dat die ook waarheid is. De vorige weken waren een belangrijke stap op onze reis. Dat was de periode dat ten eerste het thuisfront af en toe werd gemist, en dan werd er eens geskypet, gefacebookt of een postkaart gestuurd naar een oma omdat die in het ziekenhuis lag. Aan de andere oma's kan ik vriendelijk verzoeken om vooral niet de nieuwe-heup-truuk toe te passen om ook een kaartje te krijgen.
Tot voor kort was ook de periode dat we moesten zoeken hoe we ons gedragen. We zijn immers aan de andere kant van de wereld, voor een lange tijd. We werken allebei, we kennen eigenlijk alleen onze collega's en enkele vaste campinggasten die ons bijstaand met woord en daad. Nele is ook dikke vriendjes geworden met de dochters van de eigenaars van 'onze' camping. En ja, we wonen nog altijd in een tent, maar we pimpen die met een gazebo, een waterdicht zeil, een trailer, tafeltjes, kaarslicht, mousse matten tegen vuile voeten in de tent... Afin, 't lijkt wel een huishouden.
Omdat ik de afgelopen weken om 5u30 opstond om naar de ene job te vertrekken, en pas na middernacht terug thuiskwam van de tweede job deed Nele tot nu toe het grote deel van het huishouden. Maar vandaag heb ik de ochtendjob opgezegd, enerzijds omdat het soms op slavernij begon te lijken met slecht management en patatiepatataa, maar anderzijds ook een beetje omdat Nele en ik vooral mekaar (nodig) hebben dit jaar. Want we kunnen wel proberen om vrienden te maken of om een nieuwe hobby te vinden, maar met twee op reis is wel iets speciaal. Alleen op reis is gemakkelijk en geweldig. Met twee op reis is soms veel moeilijker, maar het telt ook wel voor twee.
En deze week valt onze frank hoe we ons moeten gedragen, net als een muziekstuk dat ge eindelijk helemaal begrijpt, of een puzzel die af is, of een moestuintje dat ge kunt beginnen oogsten, of een nieuwe keuken waar ge de eerste keer in begint te koken, en er zijn nog vergelijkingen. Wij kijken naar de zonsopgang boven de oceaan of de nevels boven het oerwoud met een verwondering die vertrouwd is. Daardoor beseffen we dat we veel geluk hebben om hier te kunnen zijn, tussen de idiote Australiërs en de fenomenale natuur. Daardoor zijn we soms jaloers op onszelf bij een mooi diner onder palmbomen of wanneer de tropische regen onze propere was een tweede spoeling schenkt. Daardoor weten we dat we verwend zijn met altijd lekker warm weer en een job waarvoor we niet hebben gestudeerd.
En omdat alles zo tweezijdig is, en soms paradoxaal, weten we dat we ons niet moeten gedragen.

Genoeg moeilijke woorden. Nu iets simpel en concreet.
Nu zondag doe ik mee met het Great Barrier Reef Marathon Festival. Het is wel een hoge inschrijvingsprijs om uw benen van onder uw lijf te lopen, maar het is de moeite waard. We hebben het koraalrif met eigen ogen gezien op verschillende plaatsen en in verschillende toestanden. De bescherming van het rif is waanzinnig duur, onder andere omdat er continu onderzoek moet gevoerd worden. Het marathonfestival staat in teken van de bescherming van het rif, en twintig dollar per loper gaat rechtstreeks naar één of andere organisatie. Ik heb ook een donatiepagina gemaakt. Dat is niet voor mij, maar voor een wereldwonder der natuur. Ga gewoon even kijken op de fundraising pagina en klik op 'Donate now'.
Ik hoop dat ik met elke stap van de 21 kilometers strand en regenwoud weet dat er een dollarke van jullie bij zit. De donatiepagina is langer geldig. Als ge wilt wachten tot wanneer ge uw dertiende maand krijgt is dat helemaal ok. Thanks heaps!

vrijdag 16 oktober 2015

Echt waar???

Zoals de meesten onder jullie wel zullen weten, is den Hendrik nogal nen intelligente gast. Tel dat samen met het feit dat hij deze reis in z'n hoofd al zo'n twintig jaar is aan het voorbereiden, en het hoeft ook niet te verbazen dat hij mij elke dag omverblaast met kennis, weetjes en geschiedenis over Australië. Ondanks zijn soms bedenkelijke geheugen lijkt hij ook niet te stoppen met het verzamelen van informatie. Terwijl ik genoegen neem met zelfverzonnen namen voor vogels ("kijk, een koevogel!" "Oeh, die wiebelstaart is een nestje aan het bouwen!" "Amai, hebt ge diene Spikkelaar gezien?" "da's wel een mooi geelborstje zeg!"), zit hij al met een appke op z'n telefoon te zoeken wat de echte naam van het beest is. Als ik met open mond zit te bedenken hoe indrukwekkend die ene zonsondergang wel is, vertelt hij dat het net op dié ene plek is, waar Captain Cook in 1770 voor het eerst aan land ging en zo dus officieel Australië ontdekte. Enfin, jullie snappen het: veel kennis diene Rikkie.
Maar naast onwaarschijnlijk veel kennis heeft hij ook een nogal apart gevoel voor humor, mijn lief. En in combinatie met mijn af en toe toch wel blonde momentjes levert dat hem af en toe wel geslaagde mopkes op. Met dezelfde ernst waarmee hij uitlegt hoe een didgeridoo gemaakt wordt, vertelt hij immers ook dat hij hoopt dat de nieuwe schaar die we net gekocht hebben toch wel zeker rechtshandig is, want "wist ge nog niet dat ze hier links rijden omdat de meerderheid van de Australiërs linkshandig is misschien? Da's een groot raadsel waarom, maar 't is echt waar hoor Nele, echt!". Afhankelijk van hoeveel slaap ik de nacht voordien heb gehad (Kookaburra's, kikkers, een boer die z'n koeien komt zoeken,... er zijn hier veel slaapverstoorders!), duurt het met dat soort verhaaltjes een beetje korter of langer voor ik besef dat hij mij weer iets probeert wijs te maken. Meestal ben ik er redelijk snel achter. Meestal...
Hij weet het niet, maar één verhaal achtervolgt mij al sinds we hier zijn aangekomen. In Brisbane zag ik opmerkelijk veel mensen rondfietsen met kabelbinders op hun helm vastgebonden. Voor de mensen die het woord kabelbinder niet kennen (ja, ik heb dat ook moeten opzoeken) ziet dat er dus zo uit:
De eerste keren dat ik mensen zo voorbij zag sjeezen, dacht ik dat het een grapje was, of een soort van fashion statement waarvan ik niet op de hoogte was. Maar het waren er al snel zoveel dat ik ten rade ging bij mr. Stinders. Hij vertelde dat dat ter bescherming is tegen vogels die fietsers aanvallen en weg zouden blijven als je zo'n antennetjes hebt. "Yeah right!", dacht ik. Hij kan mij veel wijsmaken, maar dat ging wel net een brug te ver! Maar hij bleef zo overtuigd, en echt de helft van de fietsers rijdt hier met zo'n dingen rond, dus na een paar dagen kon ik het niet langer negeren en ging ik via m'n vriend Google op zoek naar het ultieme antwoord. Daar vind ik inderdaad het onwaarschijnlijke verhaal dat Magpies (vogels die een beetje op eksters lijken), mensen aanvallen en die kabelbinders een goede preventiemaatregel zijn. Ze voegen er fijntjes aan toe dat het zelfs nog verstandiger is om ook valse ogen te plakken op de achterkant van je fietshelm, omdat ze zich dan bekeken voelen en wegblijven.
Zelfs dokter Google laat mij dus in de steek, want geef nu toe, dat klinkt toch echt bij z'n haren gesleurd? Los derover als ge 't mij vraagt! Het viel me ook al op dat het voornamelijk Aziaten zien die met die dingen rondrijden, dus het leek mij alsof iemand gewoon een goeie grap probeert uit te halen met een groot deel van de fietsende bevolking. Maar vraag eender welke Australiër wat de reden is van al die kabelbinders, en ze verwijzen allemaal naar die vogels. Het blijft een bizar verhaal.
Ondertussen heb ik hier zelf een suuuupersjieke fiets, waar ik echt heel trots op ben. "Il est trop beau!" zoals de Fransen zeggen. Ook de Canadezen vinden 'm "awesome!", alleen de Australiërs kijken mij aan alsof ik net heb verteld dat ik mij ga verplaatsen op de rug van een koe en vragen "whatsha need a bike for, doll*?" Maar dus: supersjiek! Ik moet er wel mee op een snelweg fietsen, want fietspaden zijn een zeldzaamheid, maar ik heb braaf een helm (is hier trouwens verplicht!) en een fluovestje. Ondertussen rijd ik er sinds een dikke week bijna dagelijks mee rond. Nog geen enkele keer heb ik een vogel aanstalten zien maken om mij aan te vallen. En toch... Bij elke zwart-witte vogel trap ik een trapke sneller. Ge weet maar nooit... En ik blijf me elke rit afvragen of het nu toch verstandiger of net compleet belachelijk zou zijn om kabelbinders op m'n helm te bevestigen.
Wat denken jullie? Feit of fictie? Ik pieker me er suf over, echt waar!

Nele



*het is hier blijkbaar supernormaal dat wildvreemde mensen elkaar aanspreken met koosnaampjes. Doll, darl(in), sweetie, love,...: het is alsof ik een relatie heb met elke verkoopster in de supermarkt, automechanieker of klant in de coffeebar waar ik tegenwoordig werk. In 't begin ergerde ik er mij dood aan, maar het is hier precies de beleefdheidsvorm om iemand aan te spreken. Gek!

dinsdag 6 oktober 2015

Spektakel

Oktober in Australië is zoals april in België. Grillen, grillen en grillen. 
Vleesjes natuurlijk. Emoe is bijzonder lekker vlees, net zoals barramundi, nen dikke vis die in deze streek heel populair is. Waarschijnlijk zijn dit wel dingen die we in België niet zullen eten. Gewoon omdat de overzeese kwaliteit zo anders is. Dat merken we ook zeker met de wijn. Australische wijn in België is gewoontjes tot goed. Hier hebben we er nog geen één gedronken waarvan we dachten dat die gewoontjes was. En van het etiket alleen al wordt je vrolijk. Ze noemen hun wijn 'Monkey Barrel', 'Not your grandma', 'Hã-hã'(dat is een Nieuw-Zeelandse), 'Curly Flat', 'La Boheme Act Four', 'Holy Trinnity', 'Shot in the Dark', 'Morse Code', 'Two Left Feet', enzovoort. 

Afgelopen week hebben we de veilige kustzone voor een paar dagen verlaten. De zekerheid van bevolking, telefoonbereik en schaduw lieten we voor wat het was. 
In dat opzicht was er nochtans bijzonder veel te beleven, je moet alleen een beetje beter zoeken. Bijvoorbeeld de Innot Hot Springs zagen er van ver zo uit: 
Maar als ge uw voeten in dat water steekt is dat zoals dit: 
De rivier, en heel de streek, zit ook vol met mineralen en halfedelstenen. We hebben nog geen opaaltjes gevonden in het wild, maar het kristalmuseum was wel adembenemend. Museum is een deftig woord. Het is in feite een grot, gemaakt uit spuitschuim, en daar liggen onwaarschijnlijk grote en mooie schatten. Dus, wij met een mijnwerkershelm op schattenjacht...

Al dit moois in de Atherton Tablelands, dat was beter dan verwacht. 't Is dan wel vulkanisch gebied (67 uitgedoofde vulkanen in de buurt, niet één die nog wakker is) maar we zijn wel verbaasd van de schoonheid dat zo'n oeroud, quasi verlaten en op afstand misschien zelfs saai aanzicht kan bieden. 
Hier nog enkele foto's van de groene Tables, de Undara Lava tubes (indrukwekkende grotten, de buis die we bezochten lag 30 kilometer van haar vulkaan vandaan), en de piste voor m'n ochtendrun. 
In omgekeerde volgorde: 
  



 





Even terug naar eind september. Om het jaar door te komen moeten we af en toe werken, uiteraard. Onze spaarcenten zijn sneller op dan re-snaren van een gitarist. Dus hebben we een weekendje gewerkt. Nachtwerk, beetje regen, beetje te laag loon. En helaas een beetje typisch voor backpackwerk. Het vervelendste is dat we nu ook moeten hopen dat ze het geld storten, want de bescherming voor werknemers is nul komma nul. Maar het was wel een cool project, vrijdag op zaterdag opbouw, zaterdag op zondag afbraak. 

Nu zijn we al bijna een week in de buurt van Port Douglas, en op zoek naar deftig werk, voor een maand of 1, 2, 3. Sommigen zullen wel weten dat werk zoeken behoorlijk saai is, dan begint men pizza te eten en rare films te zien. Als een job vinden hier deze week niet lukt gaan we't wel ergens anders zoeken. On the road. 
Want Nele en ik houden allebei van een beetje rust en kalmte, maar ho... Spektakel mag er ook zijn.


PS: check onze route, met een beetje moeite zie je de vulkanen bij Mount Surprise...


donderdag 24 september 2015

Goede leven

Hallo lieve kijkbuiskinderen.
Jullie hebben een tijd moeten wachten op het vervolg van ons spannende relaas. Hoofdstuk 12 eindigde met een hoop op beterschap sinds de garagisten ons elk op hun eigen manier probeerden te bedriegen. 
Awel, nu is't onze beurt. Niet op de illegale manier, hoewel ik op het puntje stond om een motorbende op de Moorooka's af te sturen. Een vriendelijke man op de Ingham camping had me deze dienst aangeboden. 
Gelukkig is er Nele en een goed geweten. We proberen nu op een slinkse wijze ons geld terug te krijgen, wat wel een maand of 9 kan duren. Als dat lukt, gaan we daarmee misschien nog effe naar Nieuw Zeeland. Misschien hé! 

Intussen hebben we het goede leven teruggevonden. 

Nele had gevraagd om deze niet te posten. 

Ze had wel gevraagd om te proeven

Eindelijk hebben we een verse Piña colada kunnen maken. Hoe doet men dat met alleen uw handen? 
- Zoek op het witte tot lichtgoude strandzand (met uitzicht op een eilandje of vier) naar een steentje. 
- Smijt het steentje in de richting van een kokosnotenbundel. Als het echt heel hoog is kan het zijn dat ge veel pogingen nodig hebt :-)
- Raap de kokosnoot op. De schil moet eraf en da's een probleem. Klop heel hard op alles wat drie keer harder is dan een knie. Peuter met uw vingers die schil eraf, best te beginnen vanaf de puntigste kant. Daar is de schil ook het dikst. 
- Nu heb je een kokosnoot. Je hebt ook versgeperste ananas nodig. De brikken uit Coles of Woolworths zijn best ok. Zie (*) voor nog een tip. 
- Rum is gemakkelijk te verkrijgen. Tenzij je aboriginal bent. Zonder zwans, het Australische beleid voor alcohol voor 'indigenous people' is niet alleen een apart hoofdstuk in de cursus Responsible Serving of Alcohol, maar ook een griezelig zuivere vorm van racisme. Triest. 
Daarom kozen we niet voor een plaatselijke rum, hoewel ze in deze streek suikerriet kweken alsof ze de chinezen willen spijzen. 
- Als ge dan toch in de likeurshop zijt, koop snel een zakmes om een holleke te peuteren (er zijn er drie in elke koko) of maak één barst in de noot, zodat niet al het sap eruit loopt. 
- De rest is een kwestie van esthetische voorkeur. 

Aangekomen in Cairns heb ik ervan geprofiteerd om een eeeeecht heel goede didgeridoo te bestellen (op rentevrije afbetaling, we hebben nog even tijd om deftig werk te vinden) en lessen te volgen bij een grave gast. En de Wik mag een stuk of twee verwachten met didgeridoo en fanfare. 
We hebben ook samen een aboriginal schilderijtje gekocht. Volgende keer volgt een foto daarvan. 
Nu zijn we in Kuranda, een hippiestadje bovenop een berg vol tropische bomen en planten en beesten. Hier gaan we dit weekend even geld verdienen en dan waarschijnlijk terug naar Cairns om het op te doen. Haha!
Dit is niet van ons, maar wel een mooi schilderijtje
(*) Ooit al lamsvlees met ananassap geprobeerd? 't was een beetje toeval, het overschot van ananassap moest op... maar 't is suuuperlekker!



woensdag 16 september 2015

Terminologie

Wij kunnen ons niet goed vervelen. De auto-soap is vandaag hopelijk toe aan de laatste aflevering. Een seizoenseinde zonder spektakel liefst. Tenzij we de garage laten ontploffen?
De negen kilo gasbidon voor onze pasgekochte barbie(1) kan daarvoor dienen. 
Na de dure garagegrap (waar we intussen niet meer mee lachen) is er eigenlijk nog maar één grote kost te doen voor we onszelf trotters durven noemen: een ijskast en bijhorende zonnepanelen. Nu doen we 't nog met een esky(2) van den Aldi, maar een vleesje of het potje Vegemite(3) moet ook on the road beschermd blijven tegen de warmte. De zon heeft gemerkt dat de winter hier officieel voorbij is. Om acht uur 's morgens gaat het al vlot naar een vochtige 27 graden. En over nachtelijke regen hebben we dan geen klagen, die is snel droog en de brandweer en de boeren zijn blij. Over boeren gesproken: Nele heeft een bordje groenten laten staan (ongezien!), maar het was terecht. De broccoli smaakte naar zeekomkommer en de bloemkool naar zeep. En als ge maddam kokkin daarover aanspreekt krijgt ge in dit gat eerder de rekening dan een kleine verontschuldiging. Cane toads. Banana benders. Boeren.

Hier op de Palm Tree camping zijn we de vreemde eet in de bijt van grey nomads, oftewel geriatric gypsies(4). Voordeel is wel, Sonia, dat we er eentje met een gitaar hebben kunnen strikken. Zie filmpje. 



We ontmoetten nog twee andere gouden types: de ene is een truckie(5) die elke andere avond met een XXXX (6) in de ene hand zijn home kit komt vullen om Canadian Whisky te brouwen; de andere is Troy, een SD'ke(7) uit Tasmanië, die elk jaar voor het suikerseizoen naar Top End komt om te werken. Met de auto is dat een slordige 3500 kilometer. "so that's not too much eh"
Met andere bewoners is naast een sociaal verplicht g'day weinig contact. We kijken hoogstens eens Aerial pingpong(8) op de campingtv en vragen naar de ploegen en spelregels. En roepen mee oooh en aaah. 
Vanaf vanavond hopen we dezelfde terminologie te gebruiken, maar dan aan het Oostduinkerke van Australië: Mission Beach. 




(1) Barbie: barbecue. Geen verband met de poppen. Hoewel roze, na groen en geel, een nationale kleur lijkt.
(2) Esky: koelbox
(3) Vegemite: heel gezond, veel vitamientjes B. Ik krijg er kriebels van als ik er aan denk.
(4) Geriatric gypsies: bejaarden die hun huis verkopen, een dikke 4x4 en bijpassende caravan kopen en tot het einde der tijden de Australische seizoenen nareizen. 
(5) Truckie: een chauffeur met een ton als buik, en een road train met 30 wielen onder zijn kont. 
(6) XXXX: (lees: foorex) het meest verkochte Australische bier, vergelijkbaar met Karlsquell. Ik denk dat ik missionaris wil worden, bij de zythologische kerk. Lots of work to do. 
(7) SD'ke: een Simpel Duifke. Meestal vredelievende en goedaardige mensen, die met hun ogen smeken om help, het niet goed kunnen zeggen, maar altijd dankbaar zijn. 
(8) Aerial pingpong: Rugby Aussie Rules. Niet te verwarren met de andere rugbyvarianten die hier gespeeld worden: Rugby League Football en Rugby Union. 


PS: liefhebbers van bloemen kunnen hun ogen hieronder uitkijken. Enkele dagen niets te doen hebben heeft ook zijn voordelen: deze fotoreportage van bloemen op de camping, een als nieuw gewassen aanhangwagen, allebei een RSA (Responsible Serving of Alchohol Certificate, echt waar) op zak en naar 't schijnt zijn onze TFNs (Tax File Number, nodig om te werken) ook gearriveerd.