donderdag 24 december 2015
maandag 7 december 2015
Jungle
Nele werkt 's ochtends heel, heel vroeg, en soms neemt ze er een middag- of avondshift bij. Ze deelt onder andere de lakens uit bij het ontbijt waar de menukaart 12 dollar voor een mango durft vragen. En ze was na hele korte tijd de favoriete koffiemaakster van de eigenaar van het hele resort. En het favorietje van de supervisor. En van de onderhoudsman. En van de barman.
beestje met hele dikke wenkbauwen |
sprinkhaan met een bladjas |
een mooie Carpet Python, ongevaarlijk voor grote mensen |
Gekko |
Zoutwaterkrokodil Mike, woont 50 km verderop |
voor |
na |
'Epic sh*t'-koala staat mee op de foto |
zondag 8 november 2015
De adoptie
"Do you think Henry might like to join us fishing tomorrow?". Vanonder zijn gigantische zonnehoed ter bescherming van de kale knikker kijkt de man die alleen maar dochters heeft mij hoopvol aan. Mijn antwoord (yeah, definitely!), wordt zo mogelijk nòg enthousiaster onthaald door de vrouw die nooit een dochter had. "That's great honey, I'll drive you to work then!". Dat ik om 6u 's ochtends al begin blijkt helemaal geen bezwaar, en voor ik het goed en wel besef hebben we afgesproken dat we daarna koffieklatsjen terwijl we wachten op Tha Blokes.
Zo gezegd zo gedaan, wanneer de volgende dag de mannen om 5u30 uitvaren, chauffeurt de vrouw mij naar m'n werk. Ze zet mij af met een kus en een " bye sweetie, have a great day! I'll be back to pick you up at 2", die mij herinnert aan het ochtendritueel met moesje aan de schoolpoort vroeger. Ze denkt luidop hetzelfde en voegt eraan toe dat ze heel graag een dochter zou hebben gehad en zo blij is dat we ze mij mocht wegbrengen.
Terwijl Hendrik 's avonds aan het werk is, zit ik zoals tegenwoordig bijna elke avond met de hele clan aan tafel. De mannen vertellen in detail over hun trip en vangst. Over één ding waren ze het roerend eens: het leukste van de dag was dat Hendrik erbij was en ze hem konden inwijden in de kunst van het vissen. Terwijl zij proberen de beste imitatie te maken van de blik op zijn gezicht toen hij voor het eerst beet had ("you should have seen him, Nel, it was just priceless!"), knijpt de vrouw in mijn hand. "Us girls will be going soon as well, I promise!". Blijkbaar is de paniek op mijn gezicht nogal duidelijk zichtbaar, want ze voegt er snel aan toe dat er dan geen dode vissen aan boord zullen zijn. "We can just go nice places and do some snorkeling". Fieuw! I'm in!
Wanneer ik even later als eerste van tafel ga om te gaan slapen (volgende ochtend moet ik weer vroeg opstaan), besef ik dat ik een lucky bastard ben. 6 paar armen die mij knuffelen, slaapwelzoenen en een "see ya tomorrow princess!", als ge vijftienduizend kilometer verwijderd zijt van uw eigenste zalige familie doet dat echt gigaveeldeugd.
Ik denk dat we ondertussen wel kunnen stellen dat we elkaar geadopteerd hebben, onze grey nomads en wij. De liefdevolle hebt-ge-wel-zonnecreme-aan/vergeet-ni-te-drinken-hé/ni-aan-diene-muggenbeet-krabben-zeg-ik-u!/ge-draagt-toch-wel-altijd-uwe-fietshelm bemoeienissen kregen we er gratis bij. Dat blijkt toch een universeel gegeven ;-) en is zelfs helemaal niet erg.
Dat ik hier zoveel gegroeid ben, merkte één van de mannen gisteren op. "Look at you! All relaxed and happy and bubbly talkative now! Such a difference!". Het is het mooiste compliment dat hij mij kon geven, en had zonder hen ongetwijfeld nog wel wat anders geweest ;-)
X
Nele
maandag 2 november 2015
Beest!
Toegegeven: toen Hendrik zo'n 2 weken geleden aankondigde dat hij hier een halve marathon ging lopen had ik toch een beetje mijn bedenkingen. Sinds we in Australië zijn was hij nog maar 1x heel kort gaan lopen (na 5 minuten was het vel van zijn blote voetzolen volledig weg en was't dus gedaan met de pret), en met zijn werkschema zou het heel moeilijk zijn om nog te trainen. Hij had namelijk alleen 's middags tijd, en dan is het hier veel te warm om fysieke inspanningen te doen.
Maar het is ondertussen al langer dan vandaag algemeen geweten: als Hendrik iets in zn hoofd heeft, heeft hij het niet in zijn voeten! Ook als hij maar 2x kan trainen, de nacht voor de marathon maar 3u kan slapen en het pijpenstelen giet. Nadat hij vlotjes zn 21km afwerkte in een mooie 1u45'35", deed hij een powernapke en ging nog 9u lang barman spelen.
Heb ik al vermeld dat t een beest is, mijn lief?
Nele
P.S.: vandaag wandelt hij een beetje grappig :) ♡
donderdag 29 oktober 2015
Gedragen
We kunnen met trots vertellen dat onze blijheid is vernieuwd, dat we ontwaakt zijn uit een droom en merken dat die ook waarheid is. De vorige weken waren een belangrijke stap op onze reis. Dat was de periode dat ten eerste het thuisfront af en toe werd gemist, en dan werd er eens geskypet, gefacebookt of een postkaart gestuurd naar een oma omdat die in het ziekenhuis lag. Aan de andere oma's kan ik vriendelijk verzoeken om vooral niet de nieuwe-heup-truuk toe te passen om ook een kaartje te krijgen.
Tot voor kort was ook de periode dat we moesten zoeken hoe we ons gedragen. We zijn immers aan de andere kant van de wereld, voor een lange tijd. We werken allebei, we kennen eigenlijk alleen onze collega's en enkele vaste campinggasten die ons bijstaand met woord en daad. Nele is ook dikke vriendjes geworden met de dochters van de eigenaars van 'onze' camping. En ja, we wonen nog altijd in een tent, maar we pimpen die met een gazebo, een waterdicht zeil, een trailer, tafeltjes, kaarslicht, mousse matten tegen vuile voeten in de tent... Afin, 't lijkt wel een huishouden.
Omdat ik de afgelopen weken om 5u30 opstond om naar de ene job te vertrekken, en pas na middernacht terug thuiskwam van de tweede job deed Nele tot nu toe het grote deel van het huishouden. Maar vandaag heb ik de ochtendjob opgezegd, enerzijds omdat het soms op slavernij begon te lijken met slecht management en patatiepatataa, maar anderzijds ook een beetje omdat Nele en ik vooral mekaar (nodig) hebben dit jaar. Want we kunnen wel proberen om vrienden te maken of om een nieuwe hobby te vinden, maar met twee op reis is wel iets speciaal. Alleen op reis is gemakkelijk en geweldig. Met twee op reis is soms veel moeilijker, maar het telt ook wel voor twee.
En deze week valt onze frank hoe we ons moeten gedragen, net als een muziekstuk dat ge eindelijk helemaal begrijpt, of een puzzel die af is, of een moestuintje dat ge kunt beginnen oogsten, of een nieuwe keuken waar ge de eerste keer in begint te koken, en er zijn nog vergelijkingen. Wij kijken naar de zonsopgang boven de oceaan of de nevels boven het oerwoud met een verwondering die vertrouwd is. Daardoor beseffen we dat we veel geluk hebben om hier te kunnen zijn, tussen de idiote Australiërs en de fenomenale natuur. Daardoor zijn we soms jaloers op onszelf bij een mooi diner onder palmbomen of wanneer de tropische regen onze propere was een tweede spoeling schenkt. Daardoor weten we dat we verwend zijn met altijd lekker warm weer en een job waarvoor we niet hebben gestudeerd.
En omdat alles zo tweezijdig is, en soms paradoxaal, weten we dat we ons niet moeten gedragen.
Genoeg moeilijke woorden. Nu iets simpel en concreet.
Nu zondag doe ik mee met het Great Barrier Reef Marathon Festival. Het is wel een hoge inschrijvingsprijs om uw benen van onder uw lijf te lopen, maar het is de moeite waard. We hebben het koraalrif met eigen ogen gezien op verschillende plaatsen en in verschillende toestanden. De bescherming van het rif is waanzinnig duur, onder andere omdat er continu onderzoek moet gevoerd worden. Het marathonfestival staat in teken van de bescherming van het rif, en twintig dollar per loper gaat rechtstreeks naar één of andere organisatie. Ik heb ook een donatiepagina gemaakt. Dat is niet voor mij, maar voor een wereldwonder der natuur. Ga gewoon even kijken op de fundraising pagina en klik op 'Donate now'.
Ik hoop dat ik met elke stap van de 21 kilometers strand en regenwoud weet dat er een dollarke van jullie bij zit. De donatiepagina is langer geldig. Als ge wilt wachten tot wanneer ge uw dertiende maand krijgt is dat helemaal ok. Thanks heaps!
vrijdag 16 oktober 2015
Echt waar???
Maar naast onwaarschijnlijk veel kennis heeft hij ook een nogal apart gevoel voor humor, mijn lief. En in combinatie met mijn af en toe toch wel blonde momentjes levert dat hem af en toe wel geslaagde mopkes op. Met dezelfde ernst waarmee hij uitlegt hoe een didgeridoo gemaakt wordt, vertelt hij immers ook dat hij hoopt dat de nieuwe schaar die we net gekocht hebben toch wel zeker rechtshandig is, want "wist ge nog niet dat ze hier links rijden omdat de meerderheid van de Australiërs linkshandig is misschien? Da's een groot raadsel waarom, maar 't is echt waar hoor Nele, echt!". Afhankelijk van hoeveel slaap ik de nacht voordien heb gehad (Kookaburra's, kikkers, een boer die z'n koeien komt zoeken,... er zijn hier veel slaapverstoorders!), duurt het met dat soort verhaaltjes een beetje korter of langer voor ik besef dat hij mij weer iets probeert wijs te maken. Meestal ben ik er redelijk snel achter. Meestal...
Hij weet het niet, maar één verhaal achtervolgt mij al sinds we hier zijn aangekomen. In Brisbane zag ik opmerkelijk veel mensen rondfietsen met kabelbinders op hun helm vastgebonden. Voor de mensen die het woord kabelbinder niet kennen (ja, ik heb dat ook moeten opzoeken) ziet dat er dus zo uit:
De eerste keren dat ik mensen zo voorbij zag sjeezen, dacht ik dat het een grapje was, of een soort van fashion statement waarvan ik niet op de hoogte was. Maar het waren er al snel zoveel dat ik ten rade ging bij mr. Stinders. Hij vertelde dat dat ter bescherming is tegen vogels die fietsers aanvallen en weg zouden blijven als je zo'n antennetjes hebt. "Yeah right!", dacht ik. Hij kan mij veel wijsmaken, maar dat ging wel net een brug te ver! Maar hij bleef zo overtuigd, en echt de helft van de fietsers rijdt hier met zo'n dingen rond, dus na een paar dagen kon ik het niet langer negeren en ging ik via m'n vriend Google op zoek naar het ultieme antwoord. Daar vind ik inderdaad het onwaarschijnlijke verhaal dat Magpies (vogels die een beetje op eksters lijken), mensen aanvallen en die kabelbinders een goede preventiemaatregel zijn. Ze voegen er fijntjes aan toe dat het zelfs nog verstandiger is om ook valse ogen te plakken op de achterkant van je fietshelm, omdat ze zich dan bekeken voelen en wegblijven.
Zelfs dokter Google laat mij dus in de steek, want geef nu toe, dat klinkt toch echt bij z'n haren gesleurd? Los derover als ge 't mij vraagt! Het viel me ook al op dat het voornamelijk Aziaten zien die met die dingen rondrijden, dus het leek mij alsof iemand gewoon een goeie grap probeert uit te halen met een groot deel van de fietsende bevolking. Maar vraag eender welke Australiër wat de reden is van al die kabelbinders, en ze verwijzen allemaal naar die vogels. Het blijft een bizar verhaal.
Ondertussen heb ik hier zelf een suuuupersjieke fiets, waar ik echt heel trots op ben. "Il est trop beau!" zoals de Fransen zeggen. Ook de Canadezen vinden 'm "awesome!", alleen de Australiërs kijken mij aan alsof ik net heb verteld dat ik mij ga verplaatsen op de rug van een koe en vragen "whatsha need a bike for, doll*?" Maar dus: supersjiek! Ik moet er wel mee op een snelweg fietsen, want fietspaden zijn een zeldzaamheid, maar ik heb braaf een helm (is hier trouwens verplicht!) en een fluovestje. Ondertussen rijd ik er sinds een dikke week bijna dagelijks mee rond. Nog geen enkele keer heb ik een vogel aanstalten zien maken om mij aan te vallen. En toch... Bij elke zwart-witte vogel trap ik een trapke sneller. Ge weet maar nooit... En ik blijf me elke rit afvragen of het nu toch verstandiger of net compleet belachelijk zou zijn om kabelbinders op m'n helm te bevestigen.
Wat denken jullie? Feit of fictie? Ik pieker me er suf over, echt waar!
Nele
*het is hier blijkbaar supernormaal dat wildvreemde mensen elkaar aanspreken met koosnaampjes. Doll, darl(in), sweetie, love,...: het is alsof ik een relatie heb met elke verkoopster in de supermarkt, automechanieker of klant in de coffeebar waar ik tegenwoordig werk. In 't begin ergerde ik er mij dood aan, maar het is hier precies de beleefdheidsvorm om iemand aan te spreken. Gek!
dinsdag 6 oktober 2015
Spektakel
donderdag 24 september 2015
Goede leven
Nele had gevraagd om deze niet te posten. |
Ze had wel gevraagd om te proeven |
Dit is niet van ons, maar wel een mooi schilderijtje |