Gedragen

We zijn nu twee en een halve maand in Australië. Voldoende lang om verschillende indrukken te laten bezinken, verschillende emoties te analyseren, en om ons thuis te voelen in een vreemd land.
We kunnen met trots vertellen dat onze blijheid is vernieuwd, dat we ontwaakt zijn uit een droom en merken dat die ook waarheid is. De vorige weken waren een belangrijke stap op onze reis. Dat was de periode dat ten eerste het thuisfront af en toe werd gemist, en dan werd er eens geskypet, gefacebookt of een postkaart gestuurd naar een oma omdat die in het ziekenhuis lag. Aan de andere oma's kan ik vriendelijk verzoeken om vooral niet de nieuwe-heup-truuk toe te passen om ook een kaartje te krijgen.
Tot voor kort was ook de periode dat we moesten zoeken hoe we ons gedragen. We zijn immers aan de andere kant van de wereld, voor een lange tijd. We werken allebei, we kennen eigenlijk alleen onze collega's en enkele vaste campinggasten die ons bijstaand met woord en daad. Nele is ook dikke vriendjes geworden met de dochters van de eigenaars van 'onze' camping. En ja, we wonen nog altijd in een tent, maar we pimpen die met een gazebo, een waterdicht zeil, een trailer, tafeltjes, kaarslicht, mousse matten tegen vuile voeten in de tent... Afin, 't lijkt wel een huishouden.
Omdat ik de afgelopen weken om 5u30 opstond om naar de ene job te vertrekken, en pas na middernacht terug thuiskwam van de tweede job deed Nele tot nu toe het grote deel van het huishouden. Maar vandaag heb ik de ochtendjob opgezegd, enerzijds omdat het soms op slavernij begon te lijken met slecht management en patatiepatataa, maar anderzijds ook een beetje omdat Nele en ik vooral mekaar (nodig) hebben dit jaar. Want we kunnen wel proberen om vrienden te maken of om een nieuwe hobby te vinden, maar met twee op reis is wel iets speciaal. Alleen op reis is gemakkelijk en geweldig. Met twee op reis is soms veel moeilijker, maar het telt ook wel voor twee.
En deze week valt onze frank hoe we ons moeten gedragen, net als een muziekstuk dat ge eindelijk helemaal begrijpt, of een puzzel die af is, of een moestuintje dat ge kunt beginnen oogsten, of een nieuwe keuken waar ge de eerste keer in begint te koken, en er zijn nog vergelijkingen. Wij kijken naar de zonsopgang boven de oceaan of de nevels boven het oerwoud met een verwondering die vertrouwd is. Daardoor beseffen we dat we veel geluk hebben om hier te kunnen zijn, tussen de idiote Australiërs en de fenomenale natuur. Daardoor zijn we soms jaloers op onszelf bij een mooi diner onder palmbomen of wanneer de tropische regen onze propere was een tweede spoeling schenkt. Daardoor weten we dat we verwend zijn met altijd lekker warm weer en een job waarvoor we niet hebben gestudeerd.
En omdat alles zo tweezijdig is, en soms paradoxaal, weten we dat we ons niet moeten gedragen.

Genoeg moeilijke woorden. Nu iets simpel en concreet.
Nu zondag doe ik mee met het Great Barrier Reef Marathon Festival. Het is wel een hoge inschrijvingsprijs om uw benen van onder uw lijf te lopen, maar het is de moeite waard. We hebben het koraalrif met eigen ogen gezien op verschillende plaatsen en in verschillende toestanden. De bescherming van het rif is waanzinnig duur, onder andere omdat er continu onderzoek moet gevoerd worden. Het marathonfestival staat in teken van de bescherming van het rif, en twintig dollar per loper gaat rechtstreeks naar één of andere organisatie. Ik heb ook een donatiepagina gemaakt. Dat is niet voor mij, maar voor een wereldwonder der natuur. Ga gewoon even kijken op de fundraising pagina en klik op 'Donate now'.
Ik hoop dat ik met elke stap van de 21 kilometers strand en regenwoud weet dat er een dollarke van jullie bij zit. De donatiepagina is langer geldig. Als ge wilt wachten tot wanneer ge uw dertiende maand krijgt is dat helemaal ok. Thanks heaps!